دنیای اینترنت

مادری که در اطراف شهرستان کازرون (استان فارس) پسر بچه 9 ساله خود را به داخل یک چاه هشت متری انداخته بود توسط ماموران انتظامی شناسایی، دستگیر و تحویل مراجع قضایی شد.

به گزارش عصرایران به نقل از ایرنا، معاون اجتماعی فرماندهی انتظامی استان فارس در این باره گفت:‌ اول مهرماه جاری، ماموران انتظامی خبری مبنی بر مفقودی یک کودک 9 ساله در یکی از روستاهای توابع شهرستان کازرون دریافت کردند و موضوع را در دستور کار خود قرار دادند.

سرهنگ کاووس محمدی افزود: با انجام اقدامات اطلاعاتی و پلیسی گسترده در نهایت ماموران به مادر این کودک که مفقودی او را اعلام کرده بود مظنون و تحقیقات خود را در این باره آغاز کردند.

وی اضافه کرد: در تحقیقات تکمیلی و بازجویی های صورت گرفته مادر این کودک به جرم خود اقرار و اعلام کرد کودک خود را به دلیل شیطنت و اذیت کردن در چاه انداخته است.

وی با بیان اینکه کودک 9 ساله در چاه پیدا شد افزود: با تلاش ماموران نیروی انتظامی و عوامل امدادی، کودک زنده از چاه بیرون آورده شد و به بیمارستان اعزام و در آنجا بستری و تحت درمان قرارگرفت.

معاون اجتماعی فرماندهی انتظامی فارس گفت: مادر این کودک با تشکیل پرونده به مرجع قضایی معرفی و با صدور قرار از آن طریق روانه زندان شد.

محمدی همچنین گفت: اخیرا فیلمی در فضای مجازی مبنی بر ربوده شدن این کودک توسط سرنشینان یکدستگاه خودرو و انداخته شدن وی در چاه توسط آنان منتشر شده است که اساسا کذب محض بوده و با عوامل انتشار دهنده این گونه اخبار برخورد قانونی صورت خواهد گرفت و لازم است که شهروندان هرگونه اخباری را در این باره از طریق رسانه های رسمی دنبال کنند.

شهرستان کازرون در فاصله 120 کیلومتری شیراز واقع شده است.

عصرایران؛ احسان محمدی- آدم عاقل به اندیشیدن خطر نمی‌کند. یک گوشه می‌نشیند، حرف بودار و دو پهلو نمی‌زند، برای خودش دردسر و پرونده درست نمی‌کند، وقتی هم اتفاقی می افتد  آن قدر سکوت می‌کند که آب‌ها از آسیاب بیفتند و بعد موضع بی‌ضرر هم‌راستا با نهاد قدرت می‌گیرد و اینطور پاک و پاکیزه می‌ماند و احتمالاً بتواند پست هم بگیرد. اینطور دنیا و آخرتش را هم احتمالاً تضمین می‌کند.

چند روز است که خبر خودسوزی دختر جوانی با تائید و تکذیب‌ها در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود. عده‌ای به او لقب دختر آبی داده‌اند. گفته می‌شود او به دلیل اینکه مخفیانه و با گریم پسرانه برای دیدن یکی از بازی‌های استقلال به ورزشگاه رفته بود احضار شده و بعد... دست به خودسوزی زده است.

در مقابل کسانی موضع گرفته اند که دختر جوان دچار اختلال دو قطبی بوده و نباید بُعد ورزشی آن را پررنگ کرد. افراد مبتلا به اختلال دو قطبی یا افسردگی شیدایی دچار تغییرات شدید خلق می‌شوند. اما همه این حدس و گمان‌ها و تائید و تکذیب ها در یک چیز خلل وارد نمی‌کند و آن هم سوختن تن نازک دختر جوانی است که اگر زنده بماند هم جای سوختگی‌هایش تا همیشه با او می‌مانند.

 قصد بحث در مورد حضور یا عدم حضور زنان در ورزشگاه‌ها را ندارم که پیش از این بسیار در موردش نوشته‌ام و علیرغم درک نگرانی مخالفان، نمی‌توان «حق» بودن آن را منکر شد. نکته «جان آدم‌هاست» که حرمت دارد و عزیز است و نباید این همه خبر خودسوزی یک جوان ساده، دم دستی و اسباب دعواهای اجتماعی-سیاسی شود.

اصرار بر اینکه دختر جوان اختلال دو قطبی داشته فقط پاک کردن صورت مسئله است. این مورد اولین و آخرین مورد نیست. خودسوزی یکی از هولناک‌ترین شیوه‌های خودکشی است. اینکه آدم تن‌اش را به شعله آتش بسپارد از سرخوشی نیست.  

بهمن 1387 رسانه‌ها خبر دادند که یک جانباز جلوی مجلس شورای‌اسلامی دست به خودسوزی زده است. اتفاق تلخی که خیلی‌ها را دل آزرده کرد. اما آقای لاریجانی رئیس مجلس اعلام کرد که جانباز نبود، معتاد بود!

همان روز در نشریه‌ای نوشتم: چه فرقی می کند؟ جانباز نبوده اما «انسان و هموطن» که بوده! چرا به جای حرف زدن در مورد هویت‌اش، نمی‌گویید چه شده که یک انسان به چنان درجه‌ای از خشم و ناامیدی رسیده که خودسوزی را به عنوان آخرین راه انتخاب کرده است؟.. پاسخ؟ هیچ!

به جای به وسط کشیدن واژه‌هایی که قباحت مرگ را کم می‌کند با شجاعت به اصل موضوع بپردازید. چه شده که یک دختر جوان خودسوزی را به عنوان «راه حل» انتخاب کرده است؟ باید وقتی این واژه را می‌شنویم تن‌مان بلرزد. وحشت کنیم، دنبال توجیه‌اش نباشیم. پای جان یک انسان در میان است. یک هموطن. دختری که پاره تن یک خانواده است و حالا مثل پروانه‌ای سوخته است.

اگر از کنار خودسوزی «یک» انسان به سادگی می‌گذریم، شانه بالا می اندازیم که به ما چه؟ استقلالی بود من پرسپولیسی ام! می‌خواست این کار را نکند و ... ما این استعداد را داریم که از کنار مرگ هزاران نفر دیگر هم بگذریم. این ماجرا تا وقتی ادامه دارد که نوبت خودمان بشود ... دیر و زود دارد ولی بالاخره نوبت ما هم می‌شود. به هر دلیلی!

در جامعه‌ای که «مرگ» و «خودسوزی» تا این درجه معمولی و گروه و جناح‌بندی بشود، «زندگی» معنا ندارد. عمق ندارد. جان یک شهروند عادی باید به اندازه رئیس جمهور و هر وکیل و وزیری ارزشمند باشد. اتفاقاً یکی از شاخصه‌های حکمرانی خوب این است که شهروندان احساس کنند «جان» و مال و آبرویشان برای حکومت ارزش دارد. از آنها که این روزها حتی تقلا می‌کنند شهروند عمان یا آذربایجان شوند بپرسید. یکی از دلایل همین است. همین محترم شمرده شدن جان. اینکه در ذهن سیاستمداران «عدد» نباشند. 

محصولات ارگانیک را از کجا بخریم